در ابتدای چهارمین نشست از سلسله نشستهای «تأملی در حکمتهای علوی»، بخشی از حکمت پنجم نهج البلاغه مورد بحث قرار گرفت که در آن، فکر کردن مانند آیینه ای، روشن کننده تمام امور شمرده شده است. بر اساس این حکمت از حضرت امیر (ع)، انسان برای کوچکترین کاری حتی برداشتن یک قدم، به علم و آگاهی نیاز دارد و وسیله عمده کسب این آگاهی، فکر کردن است. بنابراین چنانچه انسان در امور خود فکر نکند گویا در تاریکی راه می رود.

در ادامه جلسه، بخشی از حکمت سیزدهم نهج البلاغه با موضوع شکرگزاری مطرح شد. بر اساس این حکمت، لازم است انسان با آشکار شدن نشانه های نعمت بر خود، شکر به جا آورد و چنانچه دچار ناشکری یا کم شکری شود، ادامه و باقی آن نعمت را از خود دور خواهد کرد. لذا برای تداوم یک نعمت و کامل شدن آن، باید خداوند را شکرگزار بود.

همچنین موضوع یاری رساندن به ستم دیدگان و رفع گرفتاری دیگران، بر اساس حکمت بیست و چهارم نهج البلاغه به عنوان کفاره گناهان کبیره برای انسان شمرده شد. چراکه خداوند انسان را موجودی اجتماعی آفریده و رفع نیاز بعضی دیگر را در وجود او قرار داده است. حکت این کار نیز چیزی جز به کمال رسیدن انسان نیست.

آقای دکتر حکاک در ادامه این مباحث افزودند: «به راستی حکمتهایی این چنین ارزشمند در هیچ کلامی در تاریخ بشر به چشم نمی خورد. لذا باید در معرفی و بهره برداری از آنها که موجب معرفی بهتر دین مبین اسلام نیز خواهد بود، بیش از پیش تلاش شود».